Θανάσης Λάλας: «Γεννήθηκα ζωγράφος»

Μία αποκαλυπτική συνέντευξη έδωσε ο Θανάσης Λάλας στο περιοδικό «Life&Style» όπου και μίλησε για τη δημοσιογραφία αλλά και την αγάπη του για τη ζωγραφική.

Ο Θανάσης Λάλας, που το όνομά του έχει συνδεθεί με εφημερίδες, περιοδικά, ένθετα και συνεντεύξεις, παραμερίζει τη δημοσιογραφία για την ζωγραφική. «Η δημοσιογραφία δεν ήταν ζητούμενο στη ζωή μου, από σύμπτωση βρέθηκα στο χώρο. Η δημοσιογραφία κυνηγά να σου πει τι συνέβη, για αυτό και κάποιος που δεν πιστεύει στην αλήθεια σαν εμένα, δεν θα μπορούσε να είναι γνήσιος εκπρόσωπος της» λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει «Με το χρώμα λέω ιστορίες, δημιουργώ ρήξεις, συναντιέμαι με το τυχαίο. Πολλές φορές η ένταση του χρώματος είναι η ένταση του συναισθήματος που θέλω να δείξω σε ένα ανθρώπινο σώμα. Τα πρόσωπα που φτιάχνω πολύ συχνά είναι κατακερματισμένα- αυτό που νιώθω ότι συμβαίνει γύρω μας.»

Πώς όμως βρέθηκε στο δρόμο της ζωγραφικής; «Έκανα μία μαθητεία, θα έλεγα, δίπλα στον Δημήτρη Αρβανίτη, έναν από τους καλύτερους γραφίστες που έχει ο τόπος, ο οποίος είχε διαβλέψει ότι έχω έντονη εικαστική ματιά. Μου έφερνε ακρυλικά και λάδια για να ξεκινήσω, αλλά εγώ γύριζα την πλάτη, προφανώς δεν ήμουν έτοιμος. Το 1996 περίπου, ξεκίνησα να σχεδιάζω- κι έτσι έγιναν τα προσχέδια- με τα περιορισμένα υλικά που είχα στα χέρια μου. Ακολουθώντας τη συμβουλή της Ντόρας Ρογκάν και του Μόραλη πήγα στη Γαλλία, όπου με συμβούλευσαν να ασχοληθώ με το λάδι, και πράγματι με το που ξεκίνησα «μου βγήκε». Νομίζω πως γεννήθηκα ζωγράφος» αναφέρει.

Σε ότι αφορά την ενασχόληση του με τη γλυπτική, όλα ξεκίνησαν όταν μία καλλιτέχνης, του είπε ότι τα έργα του μοιάζουν με γλυπτά. «Ήταν ένα έναυσμα αυτό και με τη βοήθεια ανθρώπων που μου έμαθαν τις τεχνικές απελευθερώθηκα.»

Τέλος ο Θανάσης Λάλας στην ερώτηση αν είναι διατεθειμένος να αφήσει πίσω του τη δημοσιογραφία λέει: «Εμείς που κάναμε τα τελευταία τριάντα χρόνια περιοδικά νομίζω ότι τελειώσαμε. Όσο μένουμε μέσα στο χώρο με το «εγώ» γύρω από το κεφάλι μας σαν στεφάνι, δυσκολεύουμε την πρόσβαση σε νέα πρόσωπα. Προσωπικά δεν με γοητεύει η ιδέα να κάνω άλλα δέκα ένθετα, όταν υπάρχουν τόσοι τρόποι για να καταγράψεις αυτά που έχεις μέσα στο μυαλό σου. Ίσως έκανα τις συνεντεύξεις επειδή δεν μπορούσα να γράψω ένα μυθιστόρημα, ζωγραφίζοντας όμως, βάζω μία πιο ευδιάκριτη υπογραφή».