Χίλια φύλλα Πριν!

Απίστευτο φαίνεται και ταυτόχρονα τόσο φυσιολογικό! Το Πριν έφτασε στα χίλια φύλλα! Μακρύ, πολύ μακρύ το ταξίδι που ξεκινήσαμε εκείνον τον τόσο μακρινό Μάρτη του 1990 που αρχίζαμε την έκδοση της εβδομαδιαίας εφημερίδας. Πόσω μάλλον τον Μάη του 1989, όταν ξεκινούσαμε το μηνιαίο περιοδικό. Το ταξίδι μας ξεπέρασε σε διάρκεια την Οδύσσεια. Σαν να την κάναμε μια φορά, την ξανακάναμε δεύτερη και τώρα ετοιμαζόμαστε να την αρχίσουμε και τρίτη!
Η αλήθεια είναι ότι τότε που σαλπάραμε για «τ’ ωραίο ταξείδι» ούτε πιστεύαμε ούτε ευχόμασταν «νάναι μακρύς ο δρόμος». Είχαμε την αβάσιμη όπως αποδείχθηκε αισιοδοξία ότι οι τεκτονικοί πολιτικοί σεισμοί που συγκλόνιζαν την ανθρωπότητα θα γεννούσαν πολύ γρήγορα μια ρωμαλέα Αριστερά του 21ου αιώνα, η ύπαρξη της οποίας θα καθιστούσε περιττή την έκδοση του Πριν! «Ακόμα τουτ’ η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι» ήταν περίπου η ψυχολογία μας – άντε 100, βία 200 το έσχατο, φύλλα του Πριν! Αλλιώς μας τα ’φερε όμως η ζωή. Μια χούφτα ήμασταν όταν ξεκινήσαμε το πολιτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, μια χούφτα είμαστε και σήμερα. Όχι οι ίδιοι, αλλά μια χούφτα. Έτσι η Ιθάκη όλο και πιο πολύ χάνεται πίσω από το θολό ορίζοντα. Γιατί η Ιθάκη η δική μας, σε αντίθεση με εκείνη του ποιητή θα φανεί στα μάτια μας μονάχα αν γίνουμε μυριάδες και μυριάδες στη διάρκεια του ταξιδιού! Αλλιώς θα παραμείνει πάντα απροσπέλαστη – μια οπτασία, ένα όραμα που θα μαγεύει όσους έχουν ακόμη το κουράγιο να συνεχίζουν το ταξίδι τους, αναζητώντας την σε όλο και πιο αμφιλεγόμενες θάλασσες με ακαθόριστα τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και το θρύλο.

Η «Ιθάκη» της δημιουργίας μιας μεγάλης επαναστατικής Αριστεράς, ικανής να πάρει την εξουσία και να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα, έχει αξία για μας όχι ως όραμα και οπτασία, αλλά ως ιδανικό. Η δική μας πολιτική Οδύσσεια έχει νόημα μόνο αν η περιπλάνηση του ταξιδιού έχει ως αποτέλεσμα τη συσπείρωση δυνάμεων που θα μετατρέψουν το ιδανικό σε ρεαλιστική δυνατότητα. Υπ’ αυτό το πρίσμα, τα χίλια φύλλα του Πριν σηματοδοτούν μια επιτυχία και μια «αποτυχία». Η επιτυχία συνίσταται στο ότι αντέχουμε είκοσι ολόκληρα χρόνια να εκδίδουμε ανελλιπώς την εφημερίδα μας κάθε Κυριακή. Χωρίς οικονομική βοήθεια από κανέναν – με εξαίρεση τις αρχές της δεκαετίας του 1990 όπου ο Δημήτρης Δεσύλλας διέθετε την τότε ευρωβουλευτική του αποζημίωση στο ΝΑΡ και στο Πριν, επιτρέποντας το στήσιμο και την αρχική επιβίωση της εφημερίδας μας. Το Πριν βγαίνει χάρη στη στήριξη των σταθερών αναγνωστών του και με την αποφασιστικότητα και ήρεμη, συνεχή αυτοθυσία των εκάστοτε μελών της συντακτικής του επιτροπής. Η «αποτυχία» συνίσταται στο ότι τα είκοσι χρόνια που πέρασαν δεν αποδείχθηκαν αρκετά για τη διεύρυνση της επιρροής της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε τέτοιο βαθμό που να απαιτούνται άλλα δημοσιογραφικά μέσα και όχι μια μικρή εφημερίδα όπως το Πριν για να εκφράσουν τις πολιτικές κατακτήσεις της. Δεν πειράζει, όσο κι αν αυτό μας πληγώνει. Εμείς συνεχίζουμε.

Οφείλουμε άλλωστε να ομολογήσουμε ότι η ατελείωτη πολιτική μας Οδύσσεια μας έδωσε και μας «τ’ ωραίο ταξείδι». Και τι δεν είδαν τα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια. Γεννηθήκαμε ως εφημερίδα μέσα στην οδύνη και τη θλίψη που προκάλεσε στην Αριστερά η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που συμπαρέσυρε μαζί της την καθεστωτική και ρεφορμιστική ελληνική Αριστερά, γελοιοποιώντας την με τις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα. Γιορτάζουμε την πολιτική ενηλικίωση των 1.000 φύλλων με ανάμεικτα συναισθήματα οργής, πίκρας, πείσματος καθώς βλέπουμε τον καπιταλισμό να στροβιλίζεται στη βαθύτερη κρίση της ιστορίας του, αλλά αντί να καταποντιστεί, αντί να ζει το δικό του «1989», να κατορθώνει για την ώρα να αρπάζει τρισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια από τους εργαζόμενους χωρίς τα λαϊκά κινήματα και η Αριστερά να είναι σε θέση να προβάλουν αντίσταση και να ανατρέψουν το σύστημα. Μέσα στα χίλια φύλλα του Πριν αποτυπώνονται και τα δύο άκρα και η πορεία από το ένα άκρο στο άλλο – από την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ως την κρίση του καπιταλισμού και την Ελλάδα της υποτέλειας του παπανδρεϊκού μνημονίου με το ΔΝΤ και την ΕΕ.

Η επέτειος των 1.000 φύλλων συγχωρεί κάποια άρθρα αναπολήσεων. Οι εφημερίδες όμως δεν είναι επετειακές συνάξεις παλαιών πολεμιστών που διηγούνται αναμνήσεις. Είναι άρρηκτα δεμένες με το σήμερα. Με τις μάχες του παρόντος, αν πρόκειται για εφημερίδες της Αριστεράς. Δικό μας καθήκον είναι να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και του κόσμου της σήμερα – και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Από αυτό κρινόμαστε πάνω απ’ όλα – αδιάφορο αν πίσω μας έχουμε χίλια, εκατό ή δέκα φύλλα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ