Η πάσχουσα ΕΣΗΕΑ

Πάσχος Μανδραβέλης

Tης Μαριας Κατσουνακη/ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το σημερινό σχόλιο θα μπορούσε να είναι αναξιόπιστο και μόνο από το γεγονός ότι αναφέρεται σε συνάδελφο, με τον οποίο συστεγαζόμαστε στην ίδια εφημερίδα. Επιπλέον, οτιδήποτε αφορά στη δημοσιογραφική κοινότητα, απαξιωμένη τα τελευταία χρόνια –δίκαια και άδικα–, προκαλεί χλευασμό, καχυποψία, διφορούμενα σχόλια από τους αναγνώστες. Οι ισορροπίες είναι εύθραυστες, οι εποχές φέρνουν στην επιφάνεια πολλά λασπόνερα, η ανεργία αθέμιτους ανταγωνισμούς, η ιδεολογική απόκλιση γεννάει ψυχικά τέρατα και λεκτικούς κανιβαλισμούς.

Η πειθαρχική δίωξη του Πάσχου Μανδραβέλη από το αρμόδιο όργανο της ΕΣΗΕΑ ξεκίνησε πριν από επτά μήνες. Τότε, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ απεργούσαν επί μακρόν και το κρατικό κανάλι εξέπεμπε υποτυπωδώς. Ενα άρθρο του Π. Μανδραβέλη, αποδομητικό για τη λειτουργία του καναλιού («πήρε κανείς είδηση ότι εδώ και μία εβδομάδα δεν έχουμε ΕΡΤ; Ελειψε σε κανέναν;» αναρωτιόταν μεταξύ άλλων), προκάλεσε την οργή συνδικαλιστικών εκπροσώπων του σταθμού και την καταγγελία τους στην ΕΣΗΕΑ. Η τριβή κατέληξε σε πρόσφατη απόφαση για τρίμηνη διαγραφή του δημοσιογράφου από την ΕΣΗΕΑ. Τι σημαίνει αυτό; Το βασικότερο: η επανάληψη ίδιου αδικήματος επιφέρει οριστική διαγραφή από την Ενωση Συντακτών.

Ας υποθέσουμε ότι ο κ. Μανδραβέλης είχε άδικο στην άποψή του. Προσωπικά, ανήκω σε εκείνους που τους «έλειπε η ΕΡΤ», τη θεωρούν ουσιώδη κρίκο της δημοκρατικής πολυφωνίας και ανεξιθρησκείας, απαραίτητη σε ένα πλήρως ιδιωτικοποιημένο τηλεοπτικό τοπίο, αν καλόπιστα δεχτούμε ότι δεν την επηρεάζουν δραστικά, κομματικά, συντεχνιακά ή ακόμη και επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ομως, το θέμα μας δεν είναι η ΕΡΤ ως ποιότητα προγράμματος, αλλά το συνδικαλιστικό μας όργανο ως αξιόπιστη λειτουργία. Προστατεύει και πώς τα συμφέροντα των εργαζομένων; Ποινικοποιώντας την άποψη εκείνων με τους οποίους ορισμένοι διαφωνούν; Και το δημοσιογραφικό παρακράτος της διαπλοκής και του payroll, πότε την απασχόλησε σοβαρά ώστε να συμβάλει στην αποκάλυψη προσώπων, να βάλει όρια και όρους στον τρόπο άσκησης αυτού του, δυσοίωνου πλέον, επαγγέλματος; Οι συλλογικές συμβάσεις και μισθολογικές διεκδικήσεις μπορούν να σταθούν από μόνες τους (οι καιροί έδειξαν τα δόντια τους) όταν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, με επικεφαλής τον συνδικαλιστικό τους φορέα, τραβάμε το χαλί κάτω από τα πόδια μας;

Η εποχή ενισχύει τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Οχι όμως για να ανοίξουμε άλλους, λογοκριτικούς, εκφοβιστικούς, διαλυτικά παρεμβατικούς, ανεπανόρθωτα διχαστικούς.