Πύρα Διαμαντάκου κατά Λαζόπουλου: «Πρόκειται για κοινό λαϊκισμό»

«Τσαντιριώτικη θολούρα» ήταν ο τίτλος του άρθρου της τηλεκριτικού Πόπης Διαμαντάκου στην εφημερίδα «Τα Νέα».

Μετά την πρεμιέρα του Λάκη Λαζόπουλου στο "Αλ Τσαντίρι Νιούζ", η πένα της γνωστής κριτικού «πήρε φωτιά» και άφησε... «σημάδια»!

Η Πόπη Διαμαντάκου γράφει για το λαϊκισμό, τη σάτιρα και το φαινόμενο Χρυσή Αυγή. Χαρακτηριστικά η τηλεκριτικός αναφέρει στο άρθρο της:

«Ναι το χειρότερο στο λαϊκισμό είναι η απλούστευση. Η ευκολία του να αφυδατώνει ισχυρά νοήματα από τη μνήμη που τα συνοδεύει από την ιστορία, από την μακρά διαδικασία της κουλτούρας που οδήγησε σε αυτά, για να κάνει ανίερους συσχετισμούς. Διαπιστώσαμε την αγωνία του Λάκη Λαζόπουλου στην πρεμιέρα της εκπομπής του Τσαντίρι από έναν τέτοιου είδους απλουστευτικό συσχετισμό...
Όπως κάθε καλλιτέχνης της σάτιρας και ο συγκεκριμένος είναι μαέστρος στο είδος. Κάθε του εκπομπή μια υπερπαραγωγή, όχι με την έννοια του σκηνικού πλούτου, αλλά με την έννοια της διαχείρισης συμβόλων και συμβολισμών Άλλωστε από τη φύση της η σάτιρα έχει να κάνει με τη στιγμή. Το γεγονός ότι ανασύρει βαθύτερα βιώματα κα ερεθίζει ένστικτα των θετών χάρη στη μαεστρία του καλλιτέχνη, αποτελεί στοιχείο επιτυχίας μεν της σάτιρας, αλλά και ευθύνης απέναντι στο κοινό, τον εαυτό της και την εποχή της.
Προφανώς ανελέητη ανίερη και βωμολοχική εξού και τα πρόστιμα του ΕΣΡ είναι εκ του περισσού. Στο κάτω κάτω αν το κοινό του Τσαντιριού απολαμβάνει να ακούει ανέκδοτα για εξαερισμούς και αφοδεύσεις γεροντικών εντέρων ή «κακές λέξεις» που απαγορεύει τη δημόσια εκφορά τους ο μικροαστισμός, δικαίωμα του.
Θα σταθούμε όμως μόνο σε ένα σημείο της εκπομπής, στην εκτενή αναφορά στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Και θα εκλάβουμε το λογύδριό του, καταπέλτης για τα φασιστικά φαινόμενα, από ένα σημείο και πέρα ως αυτοκριτική. Όχι γιατί θεωρούμε ότι ευθύνεται ο Λαζόπουλος για το φαινόμενο. Το ότι ο ίδιος το συνδέει με ένα «σύστημα» που το εμφανίζει σαν «δικτατορία» που συνέβη σε έναν «αθώο λαό», ωστόσο είναι δείγμα του απλουστευτικού συσχετισμού, στον οποίο καταφεύγει και ο ίδιος. Θεμιτός στα πλαίσια της σάτιρα. αλλά όταν ξεπερνά τα όριά της για να «χαϊδέψει» το κοινό της, αντί να το φέρει αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό, τότε πρόκειται για κοινό λαϊκισμό».