Από την ΕΡΤ στη ΝΕΡΙΤ: Οι «ασθένειες» του παρελθόντος και οι προσδοκίες για το μέλλον

Της Ποπης Διαμαντακου

Η δεύτερη και τελική φάση της ακραίας επιλογής να κλείσει η ΕΡΤ την 11η Ιουνίου, δηλαδή η επέμβαση των ΜΑΤ περίπου πέντε μήνες αργότερα, με σκοπό την οριστική εκκένωση του υπό κατάληψη ραδιομεγάρου της Αγ. Παρασκευής, ήταν και αναπόφευκτη και αναμενόμενη. Οχι μόνο γιατί ήταν παραλογισμός η λειτουργία δύο υποτιθέμενων δημοσίων καναλιών – το ένα, η ΔΤ, με την κυβερνητική βούλα και το άλλο υπό την προστατευτική ομπρέλα της αντιπολίτευσης εν είδει «αντιστασιακού πυρήνα», αλλά και γιατί δεν νοείται δημόσιο κτίριο σε συνεχή κατάληψη.

Το σημαντικότερο είναι ότι οι απαιτήσεις που εγείρονται για την ποιότητα των τηλεοπτικών υπηρεσιών, με την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας ήταν αδύνατον να καλυφθούν από τις ελλιπέστατες εγκαταστάσεις της Κατεχάκη, όπου είχε στριμωχθεί το προσωπικό της ΔΤ. Την ίδια στιγμή, ο ακριβός και σύγχρονος εξοπλισμός βρισκόταν στο υπό κατάληψη κτίριο της Αγ. Παρασκευής. Δημόσια περιουσία μεγάλης αξίας, με απαιτήσεις καθημερινής συντήρησης, είχαν αφεθεί στον κατά συνείδηση έλεγχο και φύλαξη των καταληψιών πρώην εργαζομένων και συνταξιούχων.

Η ανάγκη της στοιχειώδους δημοκρατικής τάξης και ελέγχου της δημόσιας περιουσίας, δεν σημαίνει, βέβαια, ότι η εικόνα που δημιουργήθηκε με τα ΜΑΤ έξω από το ραδιομέγαρο δεν ήταν θλιβερή για μια δημοκρατία. Την δημοκρατία, όμως, που πληρώνει σήμερα ακριβά τις μιντιακές παραδοξότητες, στις οποίες αποτυπώθηκαν τα χειρότερα ελαττώματά της κατά τις εποχές της ευφορικής αφασίας. Και κυρίως πληρώνει την απόλυτη σύγχυσή της ως προς τον ρόλο της τηλεόρασης και δη της δημόσιας.

Ο τραγέλαφος της υπόθεσης είναι ότι αυτή η βεβαρημένη ΕΡΤ από πλείστες αμαρτίες του πολιτικοσυνδικαλιστικού συστήματος εξαγνίστηκε εν μια νυκτί. Εκείνη η ΕΡΤ, που όλοι οι κομματικοί χώροι, μηδενός εξαιρουμένου αντιμετώπιζαν σαν «πίτα» προς μοίρασμα μεταξύ τους και οι συνδικαλιστές σαν τσιφλίκι τους κληρονομούμενο από συγγενείς και κολλητούς.

Και όχι μόνον, αλλά ο μακρύς χρόνος, που μεσολάβησε μέχρι την οριστική παρέμβαση για εκκένωση του κτιρίου διευκόλυνε ακόμη περισσότερο την υπερβάλλουσα φόρτιση της πάλαι ποτέ ΕΡΤ, με φαντασιακούς συμβολισμούς που ανασύρθηκαν από εξιδανικευμένες μνήμες, αντιστασιακές και δυστυχώς εμφυλιοπολεμικές, πάντως, όμως, παντελώς άσχετες με τη λειτουργία μιας δημόσιας τηλεόρασης.

Από όλο αυτό το φορτίο της ιδεολογικοπολιτικής θολούρας, που αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον για τη συντήρηση στο μέλλον όλων των ασθενειών οι οποίες οδήγησαν στο κλείσιμο της ΕΡΤ, καλείται να απαλλαγεί η ΝΕΡΙΤ. Είναι προφανές ότι ο πήχυς ανεβαίνει ψηλά, κυρίως για τη στελέχωσή της με τρόπο που να μην παγιδευθεί στις ίδιες αντιλήψεις. Είναι και το δυσκολότερο.

Πολύ περισσότερο όταν διαπιστώθηκαν προχθές ακόμη οι ίδιοι μικροσυνδικαλιστικοί αυτοματισμοί και ρητορείες (μηδέ της ΕΣΗΕΑ εξαιρουμένης) στο όνομα μιας «ΕΡΤ συμβόλου δημοκρατίας και ανεξάρτητης ενημέρωσης», που ουδέποτε υπήρξε και που ισχυρίζονται οι καταληψίες ότι έγινε στους ελάχιστους μήνες της κατάληψής της, η οποία, πάντως, είχε απροκάλυπτη κομματική προστασία. Παραλογισμός; Μόνον σε αυτόν υπάκουγε εξ αρχής η λειτουργία της ΕΡΤ. Τι θα διαφυλάξει τη ΝΕΡΙΤ;

Κατ’ αρχάς η ομαλή λειτουργία της προϋποθέτει την ομαλή παραλαβή της σκυτάλης από μια τυπικώς εύρρυθμα λειτουργούσα ΔΤ, όσο κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί με τη γραφειοκρατία των εμπλεκομένων υπουργείων και χωρίς να διαθέτει ακόμη φορολογικό μητρώο. Εν τω μεταξύ, έχει ξεκινήσει η απογραφή των εγκαταστάσεων της Αγ. Παρασκευής, ώστε μέχρι το τέλος του μηνός να εγκατασταθούν οι 600 της ΔΤ. Κατόπιν ίσως ξεκινήσουν προσλήψεις από τους υπόλοιπους 1.100 που βρίσκονται στην αναμονή, κάτι που, πάντως, είναι πολιτική απόφαση και όχι οποιασδήποτε διοίκησης της παρούσας ή της μέλλουσας δημόσιας τηλεόρασης.


kathimerini.gr