"Έφυγε" ένας μεγάλος Δάσκαλος της ελληνικής δημοσιογραφίας. Ο Μέμος Φαράκος, που εργάστηκε σε πολλές εφημερίδες, αλλά διετέλεσε και διευθυντής Ειδήσεων του MEGA..
Στη μνήμη του αφιερώνουμε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο styx.gr σαν αφιέρωμα στα 60χρονά του που τα γιόρτασε το 2007..jpg)
Γράφει το styx.gr:
"Ακριβώς 50 χρόνια χωρίζουν τις τρεις αυτές δημοσιογραφικές ταυτότητες. Η μεγαλύτερη είναι του 1997, όταν ξαναβγήκε η σημερινή Βραδυνή. Η ταυτότητα του Ριζοσπάστη και του Ρίζου της Δευτέρας είναι του 1947. Προσθέστε άλλα δέκα χρόνια και φθάνουμε στο σήμερα…
Τον γνώρισα στα τέλη του 1969. Ήταν ο πρώτος μου προϊστάμενος στο Εξωτερικό δελτίο – τα Διεθνή όπως θα τα πουν -πιο κομψά- αργότερα.
Έφτανε στο γραφείο ακριβώς στις 4 το πρωί από το πρακτορείο. Καθόταν και άρχιζε χωρίς να συμβουλεύεται τα τηλεγραφήματα (τέλεξ) που του είχα συγκεντρώσει σε φακέλους, άρχιζε να γεμίζει χειρόγραφα. Μόλις τέλειωνε, σήκωνε τα πόδια πάνω στο γραφείο, άναβε την πίπα του και με ρωτούσε τι κάνω…
Όπως γράφει στο σημείωμά του της περασμένης Κυριακής, ο Μέμος Φαράκος, «Την περασμένη εβδομάδα συμπλήρωσα 60 χρόνια δουλειάς στις εφημερίδες, με μερικούς «ενδιάμεσους» αλλά ενδιαφέροντες σταθμούς και στην ελληνική τηλεόραση, κάποια εποχή και στο ραδιόφωνο –κάπου τρία χρόνια στον 9,84….»
«Ένα μόνο ανάλογο παράδειγμα και περίπτωση ξέρω, αλλά μόνο σε ό,τι αφορά τις εφημερίδες – γιατί βρεθήκαμε μαζί στην αρχή…Είναι ο Χρήστος Πασαλάρης, μαζί με τον οποίο ξεκινήσαμε τότε, το 1947 στο Ριζοσπάστη, εκείνης της εποχής. Αυτόν που λέγαμε ο Ριζοσπάστης του Κώστα Καραγεώργη…»
«Θα έπρεπε ίσως να αναφέρω εδώ και το Στάθη Ευσταθιάδη, τον τρίτο χαλκέντερο εκείνης της εποχής…»
Θυμάται λοιπόν ο Μέμος το πρώτο άρθρο του, που είχε γράψει την άνοιξη του 1947, στονμ μετακατοχικό αλλάήδη… εμφυλιακό Ριζοσπάστη με τίτλο: «Οι φοιτητές στα πανεπιστήμια και όχι στον εμφύλιο πόλεμο»…
Δάσκαλοι όπως ο Μέμος Φαράκος στη δημοσιογραφία, αφήνουν παρακαταθήκη: «Εξήντα χρόνια δημοαιογραφίας, αν αυτό το το…λειτούργημα όπως το νοιώθαμε κάποτε –και όπως το υπερασπισθήκαμε- δεν είχε καταλήξει σε πάρα πολλές περιπτώσεις, μια απλή επαγγελματική μέθοδος προβολής, ικανοποίησης διαφόρων φιλοδοξιών και –γιατί όχι- βολικού πλουτισμού. Φυσικά και δεν μιλώ για όλους, ούτε καν για τους πολλούς. Όμως αυτοί οι λίγοι, οι απείρως λιγότεροι από τους άλλους, από «εμάς», δημιουργούν τις εντυπώσεις, πλασάρουν την εικόνα και το όνομα της δημοσιογραφίας κατ’ εικόνα και ομοίωση…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιο σας. Υβριστικά και διαφημιστικά μηνύματα ΔΕΝ γίνονται δεκτά