Ψηφίζαμε και σήμερα. Ψηφίσα σήμερα, να δούμε τι καπνός θα βγει και τι καπνό θα φουμάρει ο/η νέος/α πρόεδρος. Θα το δούμε αυτό. Αυτό που είδα, άκουσα και έζησα πηγαίνοντας στην ΕΣΗΕΑ δεν το είδατε δεν το ακούσατε δεν το ζήσατε, γι αυτό και το περιγράφω.
Πήγα λοιπόν κι εγώ και με το καρότσι να ψηφίσω. Ως συνήθως όσοι στέκονταν και ήταν πολλοί, έξω και στο ισόγειο του κτιρίου στην Ακαδημίας, δεν με έβλεπαν για να ανοίξουν δρόμο. Δεν πειράζει συνηθισμένα τα βουνά απ τα χιόνια. Ανέβηκα στον πρώτο όροφο, ψήφισα ό,τι ψήφισα και βγήκα στο διάδρομο να πάρω το ασανσέρ.
Περίμενα, περίμενα, περίμενα να σταματήσει, γεμάτο ανέβαινε, γεμάτο κατέβαινε, και κανείς βέβαια δεν σκέφτηκε να βγει στο κατέβασμα, για να μπω, μιας και σκαλιά δεν έμαθα ακόμα να κατεβαίνω με το καροτσάκι. όσο περίμενα, συνάδελφοι πέρναγαν, κάθονταν κουβέντιαζαν μεταξύ τους, ούτε ένας δεν ρώτησε αν θέλω κάποια βοήθεια. Υπέθεσαν ότι μου άρεσε να κάθομαι και να βλέπω τα ασανσέρ να περνούν.
Είδα κι απόειδα και είπα στη συνοδό μου, τη Μαρία, Ρώσικης καταγωγής, με ελαφρά προφορά στα ελληνικά, να κατέβει και να πιάσει το ασανσέρ άδειο, να ανέβει μέχρι τον πρώτο, να με πάρει και να φύγουμε. Κατέβηκε η γυναίκα, κι εγώ περίμενα. Περίμενα, περίμενα, και τότε ένας νερός, με ρώτησε αν χρειάζομαι βοήθεια. Του είπα ότι περιμένω το ασανσέρ και προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει. Το κάλεσε κι εκείνος, ήρθε γεμάτο έφυγε γεμάτο, πιάσαμε κουβέντα και τον ευχαρίστησα, λέγοντας ότι “επιτέλους κάποιος σκέφτηκε να ρωτήσει, γιατί οι άλλοι συνάδελφοι, ούτε που με έβλεπαν” και πήρα την απάντηση, “εγώ δεν είμαι συνάδελφος, δεν είμαι δημοσιογράφος”. Α, απάντησα, ίσως γι αυτό με είδατε. Γέλασε.
Εγώ συνέχισα να περιμένω, μέχρι πού άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ από τη γεμάτη καμπίνα του οποίου βγήκε η συνοδός μου έτοιμη να κλάψει, λέγοντας σε αυτούς που ήταν μέσα, “ορίστε, αυτό σας έλεγα, έχω την κοπέλα με το καρότσι που περιμένει να κατέβει”.
Ένας από αυτούς που ήταν μέσα, “συνάδελφος”, άρχισε σε έντονο ύφος, να της λέει, “θα πάει στον 6ο, το πατήσαμε, να περιμένεις”. Μπήκα κι εγώ στην κουβέντα λέγοντας “μα σας παρακαλώ, περιμένω ώρα εδώ και δεν αδειάζει με τίποτα, γι αυτό έστειλα την κυρία κάτω”.
Ο “συνάδελφος” συνέχισε το τροπάρι του, και κανείς δεν έβγαινε από το ασανσέρ. Ένας πραγματικός συνάδελφος και υποψήφιος ο Γιώργος Μωραϊτίνης, προσπάθησε να δώσει λύση. Βγήκε και προέτρεψε και τους άλλους να βγουν, για να μπω, κι ας πήγαινα μέχρι τον 6ο. Μπήκα λοιπόν, εγώ η συνοδός μου, ο Μωραϊτίνης και ο άλλος “συνάδελφος”.
Στην αρχή δεν μιλήσαμε, αλλά στη διαδρομή κάπως άρχισε η κουβέντα, και ο “συνάδελφος” άρχισε σε έντονο ύφος να λέει ότι της έλεγε κάτι και εκείνη δεν καταλάβαινε, για να ολοκληρώσει λέγοντας, “αλλά τι περιμένεις από τέτοιες”.
Εκεί πήρα φωτιά. Γιατί το “τέτοιες” αφορούσε στην καλύτερη το ότι ήταν αλλοδαπή. Του έβαλα λοιπόν τις φωνές λέγοντας ότι ήταν ντροπή του να φέρεται έτσι, να συνεχίζει το κακό φέρσιμο, ακόμα κι αν η συνοδός μου δεν είχε καταλάβει τι της έλεγε, και ότι ήταν ντροπή του η όλη συμπεριφορά. Δεν πτοήθηκε.
Εγώ απλώς λυπήθηκα, γιατί τον ξέρω από τα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφικής μου πορείας, έστω κι αν εκείνος δεν με γνώρισε, λυπήθηκα γιατί τον είχα για άνθρωπο. Δυστυχώς δεν είναι.
Φοβικός, ξενοφοβικός, ίσως να ψηφίζει και Χρυσή Αυγή. Σε κάθε περίπτωση από τους “συναδέλφους” εκείνους που δικαιολογούν το “αλήτες δημοσιογράφοι”.
Το περιστατικό μου θύμισε πόσοι πολλοί εγωϊστές, παρτάκηδες, αναίσθητοι, απάνθρωποι είμαστε μαζεμένοι στο συνάφι. Κρίμα!
Το όνομά του δεν το γράφω, δεν έχει σημασία, δεν είναι ο μόνος. ΔΥΣΤΥΧΩΣ
Κορίνα Θεοδωράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιο σας. Υβριστικά και διαφημιστικά μηνύματα ΔΕΝ γίνονται δεκτά