Κύριε Καββαθά,
Παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα το κυνήγι μαγισσών που έχετε εξαπολύσει ενάντια σε αυτά τα «τσογλάνια που οδήγησαν στην κατάρρευση των Τεχνικών Εκδόσεων», με την Αυλή σας να επιδοκιμάζει φωνάζοντας «… έτσι, Δάσκαλε, μάμησέ τους όλους». Και πολλές φορές αναρωτιόμαστε εάν έχετε ποτέ σκεφθεί πόσο τυχερός είστε για τους συνεργάτες που τόσα χρόνια είχατε κοντά σας. Για αυτούς που μέχρι σήμερα, παρά την πίκρα, την αγωνία για το αύριο, την απογοήτευση, επέλεγαν τη σιωπή, είτε από ήθος και σεβασμό προς όλη αυτήν την κοινή πορεία, είτε άλλοι γιατί η καρδιά δεν τους επιτρέπει να πληγώσουν-εκθέσουν τον άνθρωπο που μετά από μια ζωή μαζί νιώθουν πλέον σαν οικογένεια. Τονίζετε σε κάθε ευκαιρία πως το 2006 χάσατε τις ΤΕ με ύφος λες και κάποιος σας έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο. Η ανάγκη, θα πείτε… Μια ανάγκη, όμως, που δημιουργήθηκε από δικές σας επιλογές. Και, ακόμα και έτσι, ποιος αποφάσισε να κάνει συνέταιρο τον κ. Λυμπέρη; Ποιος συμφώνησε στο να έχει «η άλλη πλευρά» τον οικονομικό έλεγχο; Εσείς, και όχι οι εργαζόμενοι. Προφανώς επειδή το αντίτιμο, που λάβατε μαζί με τη σύζυγό σας, ήταν 7ψήφιο συγκλονιστικό νούμερο… Στη συνέχεια, ακόμα και μετά το 2006, ήσασταν στο ΔΣ των ΤΕ, και μάλιστα μέχρι και πριν από λίγους μήνες στη θέση του -Εκτελεστικού- Προέδρου. Αλλά, όπως λέτε, δεν μπορούσατε να ξέρετε τι γινόταν, γιατί οι «άλλοι» δε σας επέτρεπαν. Και όταν άρχισαν οι μειώσεις σε ανθρώπους και σε μισθούς, όταν επιβλήθηκε το τετραήμερο και, αργότερα, όταν έγινε δεδομένη η καταβολή του μισού από τον ήδη κουτσουρεμένο μισθό, πάλι δεν ξέρατε; Τι κάνατε για αυτό; Ούτε από αυτό το blog δε βγήκατε να φωνάξετε όπως κάνετε σήμερα. Μήπως οι λόγοι τότε δεν ήταν σοβαροί; Το καλοκαίρι, με τις οφειλές των δεδουλευμένων να αυξάνονται συνεχώς, χωρίς να υπάρχει ένα πλάνο για κάποια προοπτική, μερικοί από τους εργαζομένους προχώρησαν στην κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων εναντίον των ΤΕ. Όχι για να πάρουν άμεσα τα οφειλόμενα. Όλοι ξέρουμε πόσο χρονοβόρες και ψυχοφθόρες είναι οι δικαστικές διαμάχες. Ήταν, όμως, μονόδρομος για την τυπική εξασφάλιση των οφειλομένων και, κυρίως, ο μόνος τρόπος για την αποφυγή εκπλήξεων και υπόγειων κινήσεων. Σαν αυτές που έγιναν στις Εκδόσεις Λυμπέρη, με τον κόσμο να μένει τελικά με ένα τεράστιο τίποτα. Αλλά ακόμα και τότε η κίνηση των εργαζομένων δε σας είχε πειράξει. Γιατί τότε ήταν πρόβλημα των «άλλων». Και με την κατάσταση να παραμένει ως έχει, με τους εργαζομένους να πληρώνονται μισό μισθό τετραημέρου αλλά να δουλεύουν κανονικά φροντίζοντας για την ομαλή έκδοση των περιοδικών, έφθασε ο Δεκέμβριος. Οι «άλλοι» είχαν εξαφανιστεί, το μέλλον των ΤΕ στον αέρα, και εσείς απλώς αγνοούσατε τις διαδοχικές Γενικές Συνελεύσεις των μετόχων, στις οποίες θεωρητικά θα έπρεπε να ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις. Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, τα «κωλόπαιδα» ήρθαν στο προσκήνιο λόγω της απεργίας που έκαναν απαιτώντας κάποια λύση, και όχι απλώς «ίσως, μπορεί, θα δούμε». Ακόμα και τότε, όμως, δε σας ενόχλησε η απεργία, αλλά το γεγονός πως κυκλοφορούσε η είδηση ότι απεργούσαν οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στις ΤΕ. Για εσάς ήταν πιο σημαντικό το ότι δε διαχωριζόταν το όνομά σας από την οικονομική διαχείριση της εταιρείας, παρά το αποτέλεσμα και το ότι για μήνες οι εργαζόμενοι περνούσαν το δικό τους Γολγοθά. Και τα «κωλόπαιδα», όπως και όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στις ΤΕ, μόλις παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μια πρόταση που έστω και δύσκολα έδειχνε μια προοπτική, έβαλαν για άλλη μία φορά πλάτη και δέχτηκαν μια περαιτέρω μείωση του μισθού, ώστε να βγαίνουν τα νούμερα και η εταιρεία να μπορεί να τρέξει. Χωρίς καμία ουσιαστική υπόσχεση, καμία ρύθμιση για τα χρωστούμενα, παρ’ ότι ήταν γνωστό πως οι «18» βρίσκονταν για αυτά ήδη στο δρόμο μιας εκκρεμούς δικαστικής διεκδίκησης. Και οι μήνες περνούσαν, με τα περιοδικά να βγαίνουν στην ώρα τους, αλλά καμία ορατή εξέλιξη για την εξασφάλιση της επόμενης ημέρας της εταιρείας. Με εσάς πλέον από εκεί που, όπως ισχυρίζεστε, δεν είχατε καμία αρμοδιότητα να γίνεστε αυτός που παίρνει τις όποιες αποφάσεις, παρά το γεγονός πως δεν υπήρξε καμία αλλαγή στη μετοχική σύνθεση της εταιρείας. Ώσπου φτάνει και η ώρα της μετακόμισης, και λέτε στον κόσμο πως ο «Λευκός Καβαλάρης» δεν παρουσιάστηκε, οπότε πάμε μόνοι μας. Και σας ακολουθούν ΟΛΟΙ, κύριε Καββαθά, όχι μόνο οι 26 που λέτε. Ακολουθούν για να δουλέψουν και να βοηθήσουν όπως κάνουν ένα χρόνο τώρα, παρ’ όλες τις δυσκολίες. Αλλά το δικό σας «ακολουθώ» υπονοούσε πλήρη υποταγή και απόσυρση από τη δικαστική διεκδίκηση των δεδουλευμένων, ώστε -ακόμα πιο σημαντικό- να πάψει και η ισχύς της προσωρινής διαταγής που είχε επιτευχθεί για απαγόρευση μεταβολής των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας, χάρη στην οποία δεν επιτρέπεται και η μεταφορά των τίτλων. Χωρίς εσείς αυτό το διάστημα να έχετε ρισκάρει το παραμικρό χρηματικό ποσό ως υποστήριξη για την εταιρεία σας, είχατε την απαίτηση οι ήδη ταλαιπωρημένοι για πολλούς μήνες εργαζόμενοι να ρισκάρουν την όποια εξασφάλιση των δεδουλευμένων τους. Και τελικά, εντελώς ξαφνικά, λίγες ημέρες μετά τη μετακόμιση, λίγες ημέρες μετά το -από μήνες προγραμματισμένο- πρώτο δικαστήριο για τα ασφαλιστικά μέτρα (στο οποίο, όπως και στην αρχική ακρόαση το Δεκέμβριο, η εταιρεία δεν έστειλε ούτε έναν δικηγόρο, αφήνοντας την υπόθεσή της να δικαστεί ερήμην), το ΔΣ της εταιρείας αποφασίζει την αναστολή έκδοσης των περιοδικών. Και αυτό πριν ακόμη εκδοθεί η δικαστική απόφαση σχετικά με τα διεκδικούμενα χρήματα. Μη λέτε, λοιπόν, πως για αυτό το πράγμα φταίνε οι «18» που απλώς διεκδικούν κάποια εξασφάλιση των δεδουλευμένων που τους χρωστά η εταιρεία. Γιατί άραγε το αυτονόητο για κάθε εργαζόμενο τους κάνει «τσογλάνια»; Γιατί το αυτονόητο τους κάνει πιόνια κάποιων άλλων; Τσογλάνια δεν ήμασταν ποτέ και δεν πρόκειται να γίνουμε. Μπορεί να μην έχουμε σχέση με κάποιον από τους συμβολικούς υπερήρωές σας, όπως τους Duncan McLeod και Boson de Higgs. Είμαστε όμως απλοί άνθρωποι που παλέψαμε και αγαπήσαμε αυτό που κάναμε, και σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στην απογοήτευση βλέποντας όλα αυτά που πιστέψαμε να γκρεμίζονται.
Οι «19» (και όχι 18) των ΤΕ:
Γιάννης Αλμπανέλλης
Ρένα Γκαμπράνη
Θάνος Ηλιόπουλος
Νίκος Κουνίτης
Γιώργος Κυρκιλής
Μαρία Μαργαρίτη
Άντζελα Μήλιου
Κώστας Μήτσου
Ελένη Ξενάκη
Εύη Παλαπάνογλου
Μανώλης Σαλούρος
Στρατής Σκλαβάκης
Μιχάλης Σταυρόπουλος
Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης
Σωτήρης Τσαντίλης
Κατερίνα Φυτίλη
Γιάννης Χαρπίδης
Σπύρος Χατήρας
Παύλος Χρήστου
ΥΓ: Εξυπακούεται πως το παραπάνω κείμενο αφορά, εκτός από τον κ. Καββαθά, και τους μεγαλομετόχους της εταιρείας, που μάλιστα κατέχουν οριακά μεγαλύτερο ποσοστό της, οι οποίοι ωστόσο είχαν την πονηριά να μη μας βρίζουν.
Σημείωση: Σας επισυνάπτουμε τα δημοσιεύματα της τότε εποχής, όπου ολοκληρώθηκε η πώληση του πλειοψηφικού πακέτου (33,33%) των Τεχνικών Εκδόσεων ΑΕ, 2.174.375 κοινών μετά ψήφου μετοχών τιμήματος ίσου με 2,30 ευρώ ανά πωλούμενη μετοχή, πράξη που μας κάνει 5.001.062,5 ευρώ…
http://www.naftemporiki.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιο σας. Υβριστικά και διαφημιστικά μηνύματα ΔΕΝ γίνονται δεκτά