Οι προκλήσεις για τους ανταποκριτές στην Ε.Ε.

Με περίπου 1.200 διαπιστευμένα μέλη, το σώμα των ανταποκριτών στις Βρυξέλλες είναι ίσως το μεγαλύτερο στον κόσμο.

Τι σημαίνει όμως η δημοσιογραφική κάλυψη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Συμβουλίου Υπουργών;

Η υπηρεσία Τύπου του Ε.Κ. ρώτησε ορισμένους ανταποκριτές για τις σκέψεις τους, εν όψει της καταληκτικής ημερομηνίας εγγραφών για το Δημοσιογραφικό Βραβείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που βραβεύει την καλύτερη κάλυψη των ευρωπαϊκών θεμάτων στο γραπτό, ηλεκτρονικό και διαδικτυακό Τύπο.

Καταθέτοντας τις προσωπικές τους εμπειρίες, οι ανταποκριτές σημείωσαν τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν μερικές φορές να παρακολουθήσουν την τεράστια ποικιλία ειδήσεων που παράγουν τα όργανα της Ε.Ε. που οδηγεί συχνά στην ανάγκη να καλυφθούν από τον ίδιο ανταποκριτή, γεγονότα που συμβαίνουν ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία της πόλης αν όχι και διαφορετικές πόλεις ή και χώρες.

Συμφώνησαν ότι το σημαντικότερο δεν είναι οι διαδικασίες και οι αποφάσεις, αλλά το πώς αυτές επηρεάζουν τον απλό πολίτη, αναγνώστη, ακροατή και τηλεθεατή στην καθημερινή ζωή του.

Τίποτα δεν είναι εύκολο

Έτσι, ο Michael Stabenow της Frankurter Allgemeine Zeitung και πρώην πρόεδρος της Ένωσης Ανταποκριτών (API) στις Βρυξέλλες, σημειώνει ότι «από την τροχιά της Επιτροπής, του Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, είναι πολλές φορές εξαιρετικά δύσκολο να εξηγήσει ο ανταποκριτής στα Μέσα στα οποία εργάζεται αλλά και στους αναγνώστες τι ακριβώς συμβαίνει», «μια επώδυνη πραγματικότητα για τους 1.200 ανταποκριτές εδώ στις Βρυξέλλες» σημειώνει.

Από την πλευρά του, ο Νίκος Μπέλλος, ανταποκριτής του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων και της Ναυτεμπορικής, με σχεδόν 30ετή προϋπηρεσία στις Βρυξέλλες, σημειώνει ότι «η μεγαλύτερη πρόκληση για τον ανταποκριτή είναι να μπορέσει να καλύψει έγκαιρα και έγκυρα την επικαιρότητα καθώς πολλές εκδηλώσεις εξελίσσονται ταυτόχρονα».

Έτσι υπάρχουν φορές που αναγκάζεται να καλύψει θέματα χωρίς δική του φυσική παρουσία. Σε τέτοιες περιπτώσεις, επισημαίνει, τη λύση δίνουν οι συνάδελφοί του που κάλυψαν το γεγονός, οι υπηρεσίες Τύπου των οργάνων, ή ακόμα η τεχνολογία όπως οι ζωντανές ή μαγνητοσκοπημένες αναμεταδόσεις συνεντεύξεων και συνεδριάσεων.

Ο Δανός Frans Boogaard της Algemeen Dagblad, συνεχώς στις Βρυξέλλες ως ανταποκριτής από το 1996, εξηγεί ότι «η Ευρώπη γίνεται ολοένα και πιο πολύπλοκη κι αυτό περιπλέκει τις προσπάθειες των ίδιων των οργάνων και των ανταποκριτών να εξηγήσουν στον απλό πολίτη τι συμβαίνει εδώ». Τούτο δε την ώρα που τα περισσότερα μέσα μειώνουν την παρουσία τους στις Βρυξέλλες.

Η πραγματικότητα

Όπως σημειώνει η Maria Laura Franciosi, πρώην στέλεχος του ιταλικού ειδησεογραφικού πρακτορείου ANSA στις Βρυξέλλες, «όσο καλά κι αν περιγράψουμε τις δραστηριότητες των οργάνων, το μόνο που ενδιαφέρει τον κόσμο είναι το πώς επηρεάζουν τη ζωή τους οι αποφάσεις των Βρυξελλών».

Στόχος πάντα είναι «να καταλάβει ο κόσμος ότι αυτά για τα οποία γράφουμε τον αφορούν άμεσα ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει απολύτως τίποτα για την Ε.Ε.», συμφωνεί η Anna Cahill του Irish Examiner.