MARKUS ALBERS (δημοσιογράφος): Εγινε επιχειρηματίας για να προλάβει την... απόλυσή του

Πώς ο Γερμανός δημοσιογράφος Markus Albers άφησε πίσω του την εξαρτημένη εργασία και εκμεταλλεύτηκε την κρίση για να γίνει επιχειρηματίας του εαυτού του

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη ΓΕΩΡΓΙΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ enet.gr

Η περίπτωση του 44χρονου Γερμανού δημοσιογράφου, συγγραφέα και επιχειρηματία Markus Albers έχει ενδιαφέρον. Μεγάλο κομμάτι της επαγγελματικής του ζωής το πέρασε εξαρτώμενος από κάποιον εργοδότη για πολλές ώρες σ' ένα γραφείο σε κουραστικές συσκέψεις και συνηθισμένος σε μια ρουτίνα που επέβαλλε ένα σκληρό ωράριο δουλειάς.

Οταν η οικονομική κρίση χώθηκε με τρικλοποδιά στα πόδια της Ευρώπης, παράγοντας ανέργους και λουκέτα, ο Albers... έξυσε το κεφάλι του.

Λες το επόμενο SMS που θα σταλεί στο κινητό του να του ανακοινώσει πως απολύεται; Μπορεί. Γιατί όχι; Τόσα παρόμοια μηνύματα αποστέλλονται καθημερινά σε χιλιάδες εργαζομένους. Θα τη γλιτώσει εκείνος;

Οταν ξυστά από δίπλα του πέρασε ένα ομαδικό SMS στα κινητά συναδέλφων του στη γερμανική έκδοση του «Vanity Fair» με το οποίο οι διοικούντες τούς ανακοίνωναν πως ήρθε η ώρα να πάρουν την τσαντούλα τους και να τους αδειάσουν τη γωνιά, ανησύχησε: «Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου που απολύθηκαν, βρέθηκαν προ εκπλήξεως, στα βαθιά νερά, καθώς δεν είχε καν περάσει από το μυαλό τους ένα plan Β για την επόμενη μέρα».

Απ' το δικό του μυαλό τι πέρασε; «Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερο να εγκαταλείψω το πλοίο που βυθίζεται, με δική μου πρωτοβουλία, από το να παραμείνω προσκολλημένος σε μία μόνιμη θέση που στο τέλος της μέρας αποδεικνύεται ότι καθόλου μόνιμη είναι».

Ο Markus Albers ήταν πιο έξυπνος από τους άλλους ή πιο μάγκας; Τίποτε από τα δύο, απλά είχε ακούσει νωρίς τον εαυτό του, που του έλεγε «βαριέμαι, όλο αυτό που ζω το βαριέμαι!»

Ως εκ τούτου, όταν χτύπησε το καμπανάκι των απολύσεων, είχε ήδη προλάβει να συντάξει στο μυαλό του μια γοητευτική πρόθεση-προπομπό ενός μελλοντικού σχεδίου όπου προέβλεπε διαφορετικό εργασιακό ρόλο για τον ίδιο: να εγκαταλείψει τη σιγουριά της παλιάς, καλά αμειβόμενης δουλειάς. Επρεπε να συνεχίζει να δουλεύει, αλλά περισσότερο ήθελε να νιώθει ελεύθερος. Βέβαια, πια ούτε τις εξαντλητικές συσκέψεις μπορούσε ν' αντέξει ούτε την ανασφάλεια που ένιωθε κάθε φορά που πλησίαζε πάνω απ' το κεφάλι του ο προϊστάμενος.

Λόγω της δουλειάς του, είχε κάνει πολλές φορές ρεπορτάζ σε διάφορους εργασιακούς χώρους, αρκετοί από τους οποίους διαπνέονταν από ένα πολύ προοδευτικό πνεύμα. Δεν δέσμευαν τον εργαζόμενο-δημοσιογράφο να βρίσκεται στο γραφείο του πάρα πολλές ώρες, και το πνεύμα που διέπνεε τις εργασιακές σχέσεις ήταν: αφού η δουλειά μπορεί να βγει απ' οπουδήποτε, τότε είσαι ελεύθερος να δουλέψεις σε όποιον χώρο θέλεις.

Αν ο πρώην εργοδότης του Albers τα 'βλεπε έτσι τα πράγματα, ίσως ο δημοσιογράφος να παρέμενε εγκλωβισμένος στην ασφάλεια μιας υποτίθεται μόνιμης εργασίας.

Παραιτήθηκε κι αποφάσισε να γίνει εργοδότης του εαυτού του. Στην αρχή δημιούργησε ένα blog, μετά ένα ηλεκτρονικό περιοδικό, μετά εξέλιξε τις σπουδές του γύρω στην επικοινωνία. Σε ένα ευπαρουσίαστο ντοσιέ που περιελάμβανε το βιογραφικό του, την εμπειρία του και τις σημαντικές του επαφές, ξεκίνησε τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Συναντούσε ανθρώπους και κατέγραφε την ιστορία τους. Ανθρώπους που είχαν κάτι να πουν για την αλλαγή πλεύσης, για το ξύπνημα -βίαιο ή μη- από τις συνήθειες μιας περασμένης επαγγελματικής σχέσης, για μια απόλυση, για μια καριέρα που δεν προχώρησε ποτέ.

«Η θεωρία μου ότι ακόμη και στην οικονομική κρίση μπορούμε να έχουμε μια ανεξάρτητη, ελεύθερη και ευτυχισμένη ζωή, όχι, δεν είναι αφελής», εξηγεί ο Albers ο οποίος πλέον εργάζεται πότε από το σπίτι του του, πότε από το δικό του γραφείο και πότε από κάποιο καφέ στο Βερολίνο ή τη Λισαβόνα και δηλώνει «επιχειρηματίας δημοσιογράφος».

Ωραία και αισιόδοξα όσα ο ίδιος προωθεί ως marketing ζωής, ωστόσο μεγάλο μέρος εργαζομένων στον Τύπο βρίσκεται «εγκλωβισμένο» σε καράβια που βουλιάζουν ή έχουν μείνει από καύσιμα.

Εγκλωβισμένοι

«Η οικονομική κρίση έχει οδηγήσει πολλούς εργαζομένους να μείνουν εγκλωβισμένοι στην ασφάλεια της δουλειάς τους ακόμη περισσότερο, με δεδομένο ότι δεν υπάρχουν πια πολλές ευκαιρίες. Βραχυπρόθεσμα αυτό φαίνεται απολύτως λογικό. Μακροπρόθεσμα, όμως, δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Θα πρέπει να αφήσουμε πίσω τις παλιές μας βεβαιότητες και να πάρουμε στα χέρια μας τη σταδιοδρομία μας, κάνοντας αυτό που πραγματικά αγαπάμε», πιστεύει.

«Η οικονομική κρίση έχει προκαλέσει βαθιά αλλαγή στη νοοτροπία μας. Σε πολλούς από εμάς επιτάχυνε τη λαχτάρα μας για ελευθερία και άνοιξε νέα μονοπάτια, τελείως άγνωστα από αυτά που κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές».

Και ποιοι θα πετύχουν σ' αυτό το νέο εργασιακό μοντέλο; Ο Markus Albers πιστεύει: «Οσοι είναι ανοιχτοί στη διά βίου εκπαίδευση, στον πολιτισμό, όσοι είναι περίεργοι και πιστεύουν απολύτως στις δικές τους ικανότητες».

Στην πορεία του συνάντησε «ανθρώπους που είχαν φωτογραφικά πρακτορεία, τα έκλεισαν και σπούδασαν μάγειρες, τραπεζικούς υπαλλήλους που έγιναν αγρότες και τους αρέσει εξίσου ο νέος τους ρόλος. Ποτέ δεν είναι αργά...».

Με ομιλίες του στη Γερμανία και σε άλλες χώρες ενθαρρύνει τους νέους να αμφισβητήσουν τις συμβατικές πρακτικές με ημερομηνία λήξης. Ταξιδεύει και παρουσιάζει τα βιβλία, υπερασπίζοντας αυτό το νέο μοντέλο που, όπως λέει ο ίδιος, «δεν απευθύνεται σε όσους ποντάρουν σε ένα προβλέψιμο μέλλον, αλλά στους εργάτες της γνώσης».

Αυτός ο δημοσιογράφος, που αν συζητήσεις μαζί του θα ισχυριστεί πως ο τίτλος «ρεπόρτερ» είναι πια «πασέ», τα τελευταία χρόνια εργάζεται εντατικά ώστε να αποδείξει ότι η επόμενη μέρα της δημοσιογραφίας είναι η «επιχειρηματική δημοσιογραφία», δίνει συμβουλές μέσω των επιχειρήσεών του για το πώς μπορεί κάποιος να αναπτύξει τα δικά του επιχειρηματικά μοντέλα και σε περιόδους μείωσης προϋπολογισμών από τους εκδότες και τους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς, να γίνει «ανεξάρτητος» επαγγελματίας.