Με άλλοθι τις υποκλοπές ο Καβαλιέρε φιµώνει τα ΜΜΕ

Για «διαδικασία µετάλλαξης των θεσµών» έκανε λόγο ο Ουµπέρτο Εκο

15940570

Το... σπορ των τηλεφωνικών υποκλοπών ανθεί στην Ιταλία σχεδόν όσο και το ποδόσφαιρο. Αλλά η πρόθεση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι να θέσει ορισµένους κανόνες, µόνον αγαθές δεν είναι.

Στις σελίδες του ιταλικού Τύπου έχουν καταλήξει διάλογοι µε πρωταγωνιστές κολ γκερλ, µαφιόζους, πολιτικούς που εµπλέκονται σε σκάνδαλα διαφθοράς, τον ίδιο τον Μπερλουσκόνι. Στην Ιταλία δεν είσαι κάποιος αν κανείς δεν έχει παγιδεύσει το τηλέφωνό σου, γράφουν οι «Νew Υork Τimes», υπενθυµίζοντας ένα σχόλιο του κωµικού Μπέπε Γκρίλο: «Αυτή είναι µια χώρα όπου αν δεν εκβιάζεσαι δεν πας µπροστά». Ελάχιστοι πείθονται, όµως, ότι το σχέδιο νόµου της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι που κατατέθηκε χθες στη Γερουσία έχει στόχο την προστασία οποιουδήποτε άλλου πέραν του ιταλού πρωθυπουργού, των µελών της κυβέρνησής του και ορισµένων µαφιόζων.
Οι επικριτές του νόµου επισηµαίνουν ότι ο Καβαλιέρε επιχειρεί να στραγγαλίσει την ελευθερία του Τύπου και να παρεµποδίσει το έργο των δικαστικών αρχών. Και αυτό γιατί το υπό συζήτηση νοµοσχέδιο απαγορεύει τη δηµοσίευση προϊόντων υποκλοπών, αλλά και υποκλοπών που αποτελούν υλικό δικαστικής έρευνας τουλάχιστον έως ότου τελεσιδικήσει µια υπόθεση. Παράλληλα, τίθενται περιορισµοί στην ευχέρεια των αρχών να υποκλέπτουν συνοµιλίες προκειµένου να στοιχειοθετούν την έρευνά τους γύρω από τη δραστηριότητα προσώπων που κρίνονται ύποπτα.
Τον περασµένο χρόνο οι ιταλικές αρχές παγίδευσαν περισσότερους από 112.000 τηλεφωνικούς αριθµούς, σύµφωνα µε στοιχεία του ιταλικού υπουργείου Δικαιοσύνης. Το περιεχόµενο πολλών από αυτές τις υποκλοπές κατέληξε στον Τύπο. «Το
πρόβληµα υπάρχει, αλλά η λύση είναι λάθος» επισηµαίνει ο Ροµπέρτο Ντ’ Αλιµόντε, καθηγητής Πολιτικών Επιστηµών στο Πανεπιστήµιο της Φλωρεντίας. «Από κάτι πολύ εύκολο, οι υποκλοπές γίνονται κάτι εξαιρετικά δύσκολο».

Οι εφηµερίδες αντιδρούν

Στον χώρο του Τύπου, το νοµοσχέδιο θεωρείται «κόκκινο πανί». Η εφηµερίδα «La Repubblica» συνοδεύει ορισµένα θέµατά της µε την ένδειξη «Με αυτόν τον νόµο δεν θα µπορούσατε να διαβάσετε αυτό το άρθρο». Κατά του νόµου τάχθηκε και ο Ουµπέρτο Εκο. «Οχι, δεν απειλείται η ελευθερία του Τύπου», έγραψε στην τακτική του στήλη στο περιοδικό «L’ Εspresso». «Αλλά µαζί µε τον έλεγχο της δηµόσιας και ιδιωτικής τηλεόρασης και τον νόµο για την ασυλία του Μπερλουσκόνι, συνθέτουν µια αργή διαδικασία µετάλλαξης των θεσµών».