Η ώρα του αγγελιοσήμου

Μετά από πολλά χρόνια άκαρπων προσπαθειών μας για την εκλογίκευση της υπόθεσης του αγγελιοσήμου, φτάνουμε σήμερα, με αφορμή τη γενικότερη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό, στην κρίσιμη ώρα για την τύχη του άδικου και παράλογου αυτού φόρου, ο οποίος γεννήθηκε στη διάρκεια της δικτατορίας, αλλά αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα σε έκταση πολιτικά σκάνδαλα της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Με δεδομένο ότι πλησιάζει η ώρα για τη λήψη των τελικών αποφάσεων γύρω από το θέμα αυτό, είναι χρήσιμο να θυμίσουμε σε αδρές γραμμές την ιστορία του αγγελιοσήμου και τους λόγους για τους οποίους πρέπει ο φόρος αυτός, που εισπράττεται υπέρ τρίτων, επιτέλους να καταργηθεί.

Το αγγελιόσημο έχει επιβληθεί δια νόμου στα περισσότερα είδη διαφημιστικής δαπάνης και εισπράττεται από τον σχετικό οργανισμό, ο οποίος το μοιράζει σε επιλεγμένους αποδέκτες (δημοσιογράφους που βρίσκονται εγγεγραμμένοι σε συγκεκριμένους συντεχνιακούς φορείς, υπαλλήλους της ΕΡΤ, εκδότες, εφημεριδοπώλες και τυπογράφους εφημερίδων κ.λπ.). Θεωρητικά αποτελεί ασφαλιστική εισφορά, η οποία όμως -για κάποιο «μυστηριώδη λόγο»- αντί να πληρώνεται από τους συγκεκριμένους εργαζόμενους και εργοδότες, πληρώνεται από ασχέτους. Πληρώνεται δηλαδή -αν κάνει κανείς τη σχετική οικονομική ανάλυση- από τις διαφημιστικές εταιρείες, τους διαφημιζόμενους, τους ιδιοκτήτες και τους (μη δημοσιογράφους) που εργάζονται στα τηλεοπτικά κανάλια, τους μη δημοσιογράφους που δουλεύουν σε επιχειρήσεις Τύπου και βέβαια τους καταναλωτές των μαζικών καταναλωτικών προϊόντων, οι οποίοι τελικά πληρώνουν το κόστος της Διαφήμισης. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΔΩ